کد مطلب:35566 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142

به هنگام نماز، این دعا را تكرار می فرمود:

تو بخشنده باشی و بخشش كنی
كه درماندگان را نوازش كنی

تو بینی این بنده بی آبرو
درافتاده از اوج عزت فرو

مخواه آبرومند در فقر، خوار
نداری كند حرمتش لكه دار

چه، آن كس كه بر درگهت رو نهاد
به مطلوب خود گشت خرسند و شاد

بترسم كه نومید از آن خوان و در
برم دست خواهش به سوی دگر

ز درماندگی خود به مدح كسان
ز حمد تو غافل شوم یك زمان

كه حیف است جز بر تو حمد و ثنا
به درگاه دیگر نباشد روا

نخواهم كه چون بندگان دگر
كه چون گشته نومید از گنجور

به توهین گشایند آن دم زبان
نخواهم علی (ع) نیست چون دیگران

نزیبد ثنا گفتن از بندگان
كه بخشش بود از تو ای مهربان!

[صفحه 307]

صفحه 307.